Alle lichtpuntjes samen vormen een felle schittering

Geplaatst op: woensdag 22 december 2021 om 09:15.

Dit is voor de vrijwilligers, die ogenschijnlijk onvermoeibaar toch maar weer proberen er het beste van te maken. Terwijl ze leden zien afhaken. Een derde van de kinderen is minder gaan sporten door de avondlockdown, of zelfs helemaal gestopt. Hoeveel zullen volgen, nu binnen helemaal niets van sport meer mag, en buiten nog slechts een beetje?

Dit is voor de trainers, die volhouden ondanks dat de ziel eruit is. Die kinderen betrokken houden, terwijl ze hen niet mogen zien. Wéér oefeningen verzinnen voor op een computerscherm. Ik zag de dochter van een vriendin in tutu balletdansen in de woonkamer. Haar grote zus deed mee. Naast de kerstboom: plié, relevé.

Dit is voor de sportschooleigenaren, die moeten verteren dat de McDonald’s tot essentieel is verklaard. En zij niet. Het gaat om gezondheid zegt u? Welnee. Het gaat niet om gezondheid als bijdragen aan de oplossing wordt bestraft, en het probleem vergroten wordt beloond. Waar het wel om gaat, nu zelfs het nieuwe regeerakkoord verstoken blijkt van een masterplan om mensen gezonder te maken? Ik heb steeds minder een idee.

‘Ga genieten van dat ene leven’

Dit is voor de jeugd, die betere volwassenen verdient. Minder zelfzuchtige volwassenen. Ouders horen offers te brengen voor hun kinderen. Niet andersom. Ik hoorde een man van middelbare leeftijd hierover spreken: “Als kwetsbare mensen zich willen isoleren, dan moeten ze dat absoluut doen. Maar het zou nooit in mij opkomen om dat van jonge mensen te eisen. Nooit. Want dat zou ik nogal egoïstisch vinden. Egoïstisch van mij.

“Toen ik jong was, mocht ik al die mooie dingen meemaken, al die onvervangbare, fantastische momenten die je beleeft in je jeugd. Maar jij mag ze niet meemaken, vinden we nu massaal, om mij en anderen van mijn leeftijd te beschermen. Nee, zou ik willen zeggen: ik bescherm mezelf door de maatregelen te volgen en mijn contacten te minimaliseren. Ga jij alsjeblieft de wereld ontdekken, en genieten van dat ene leven dat je gegeven is.”

Je mag het een boosmakend betoog vinden, of ongenuanceerd – dat snap ik op zich best. Maar zeg nu zelf. We leven in een omgekeerde wereld, waar hele hordes op skivakantie gaan, terwijl kinderen verplicht thuis moeten blijven. Geen leuke dingen mogen doen met vriendjes. Niet logeren bij opa en oma. En niet naar school.

Dit is voor de turntrainster van een andere vriendin, die alle wedstrijdoefeningen van haar negenjarige pupillen filmde. De kinderen mochten hun oefeningen nergens laten zien. Niet op een toernooi. Zelfs niet voor hun ouders. De tribunes bleven leeg. Met kleine filmpjes gemaakt op een smartphone ziet de buitenwereld nu toch wat er is geleerd.

Ik kijk met natte ogen. Ze is zo goed, dat kleine meisje met het ranke lijf. Vloer, brug, sprong, balk. De concentratie spat ervanaf. Ondanks alles heeft ze haar plezier behouden. Dankzij de trainster, niet in het minst. En nu, nu mag zelfs trainen niet meer.

Dit is voor al die mensen die tegen de verdrukking in kijken naar wat nog wél kan, al is het mager. Te mager, zeker voor de kinderen en jongeren in ons land.

Dit is voor al die kleine puntjes licht. Individueel schijnen ze niet fel. Maar als je goed kijkt vormen ze een slinger. Blijf kijken, turen, tot je ogen ervan tranen. Tot de lichtjes uitwaaieren op je netvlies en de schittering heel je blikveld vult. Daar zit de hoop, verstopt in zoutig vocht.