‘Deze zijn allemaal voor Ruud’ !

Geplaatst op: vrijdag 1 mei 2015 om 23:00.

Zo’n 250 toeschouwers zagen gisterenavond hoe het vaandelteam van EMK voor het eerst weer voetbalde. En, als altijd, won.

EINDHOVEN – Voetbal is emotie. Maar er zullen slechts weinig wedstrijden zijn gespeeld waarbij zoveel emoties een rol speelden als de ontmoeting gisterenavond tussen Pusphaira en het eerste team van EMK. Het was een uitgestelde wedstrijd, opzij gezet wegens de tragedie die het elftal trof, het ongeluk waarbij spits Ruud Bijsterveld vorige week om het leven kwam. Maar de bal moet rollen. Ruim tweehonderd toeschouwers waren al ruim voor de aanvang op Sportpark de Hondsheuvels, waar de studentenploeg domicilie heeft. Veel gele EMK-shirts langs de lijn uiteraard, maar ook andere clubs gaven acte de présence. De hele competitie leeft mee met het verlies, zo bleek afgelopen zondag al: alle vierdeklassers speelden toen met rouwbanden om, en pas na een minuut stilte. Hetzelfde medeleven kleurde opnieuw de zijlijn. Unitas’59 en Tongelre waren met de hele selectie present, Woenselse Boys, SCI, noem maar op. Ze stonden allen met bijzonder gemengde gevoelens langs de kant. “Voetbal moet leuk zijn, wedstrijden kicken, maar deze keer is de bal bijzaak”, zei Koen van den Nieuwenhof van Unitas. Die club voelt een nauwe band met EMK omdat ‘hun’ Rick Slaats overstapt en het volgend seizoen in het geel speelt.

En ook Tongelre stond stilletjes langs de kant. “Ruud was een moordgozer”, klonk het. Hij zal bij hen onsterfelijk blijven. “Hij scoorde in onze eerste wedstrijd in de allerlaatste seconde zodat we toch met 2-1 de kast ingingen”, zo staat Chris van Veen nog helder voor ogen. En ook Pusphaira is ruim vertegenwoordigd. Bart Willaert staat er met een ‘enorm dubbel gevoel’. “Alle respect voor EMK, ik wil ze steunen waar ik kan. Maar, ehh, wij hebben de punten wel nodig om de nacompetitie te ontlopen”. Dan gaan ieders blikken naar de hoek van het veld. Onder de strijdklanken van Survivors Eye of the Tiger komen de blauwe (Pusphaira) en gele shirts het veld op, opnieuw allemaal met een rouwband om de arm. Applaus klinkt op, en de EMK spelers danken de opkomst met eenzelfde applaus terug. De muziek verstomt en het wordt doodstil. Het handjeklap van de elkaar groetende spelers klinkt vlezig over het veld. De teams gaan tegenover elkaar staan, de EMK’ers grijpen elkaar bij de schouders en een fluitsignaal klinkt als begin van een lange, maar toch altijd weer te korte minuut stilte. Terwijl opeens overal vuurkaarsen opvlammen en gele rookpotten walmen, strekt de middelste man zijn armen uit naar de hemel. Groetend, smekend, verlangend. Het is Robert, de broer van Ruud, gekleed in diens shirt met nummer 9. Een nummer dat nooit meer gedragen zal worden. Onder donderend applaus loopt hij naar zijn vader, en de wedstrijd begint. Het is onwennig. De gebruikelijk kreten klinken op, maar niet echt hard. Meer dan anders is er onrust in de dug-out. Het elftal kan iets doen, zij zitten er maar. Iedereen kan zien dat de gelen, als altijd, de sterkeren zijn en binnen een half uur wordt er voor het eerst gescoord, de bal knalt in de goal, waarachter een groot spandoek hangt met de naam en beeltenis van de afwezige, maar toch zo voelbaar dichtbije Ruud. De EMK’ers rennen onmiddellijk in elkaars armen, de hoofden tegen elkaar. Schouders schokken. De kogel is door de kerk. Nog geen tien minuten later nog een raak schot: 2-0. “Daar gaan we”, verzucht een blauw shirtje langs de lijn.

“Bakkertje we zullen je missen”, roept een levensgroot doek. Het komt van de kern van EMK-supporters. Veel zonnebrillen en rooddoorlopen ogen, het blijft een haast onmogelijke opgave te accepteren wat ze voor zich zien. Hun sterrenteam, zonder hun sterspeler. Weg uit hun midden. Maar wel tussen hen in, omgeven door voelbaar medeleven en respect, Robert en zijn vader. Bij de tweede helft trekt de rouwdeken langzaam omhoog en boeit de bal steeds meer. Als afmaker, in de laatste tien minuten, twee goals. Beng en nog eens beng: Christian Messerschmidt scoort voor zijn maat Ruud de 1-3, of het zo moet zijn. Tommie van Elst scoort na de eerste ook de laatste goal: 4-1. De fluit klinkt. Afgelopen. Robert komt het veld weer op, zijn vader ook. Die dankt elke speler persoonlijk en de boomlange bakker moet moeite doen om overeind te blijven onder alle bear hugs die hij terugkrijgt. Toeschouwers blijven klappen tot de allerlaatste EMK-speler het veld heeft verlaten. En dan is het douchen, omkleden en als altijd terug naar het clubhuis in Nuenen. Babbeltje, biertje. Zoals gewoonlijk.

Maar zoals vroeger zal het nooit meer worden.